Ostre wirusowe zapalenie wątroby (WZW) Wirusowe zapalenia wątroby to grupa chorób wątroby, w których przebiegu dochodzi do jej uszkodzenia – powstania zmian zapalno-martwiczych, a ich czynnikami sprawczymi są wirusy. Najczęściej występują: wirusowe zapalenie wątroby typu A, B i C. Wirus zapalenia wątroby typu A powoduje jedynie Jakie objawy dają choroby wirusowe? Na infekcję wirusową organizm reaguje najczęściej poprzez reakcję odpornościową. Pojawia się bardzo często ból głowy, mięśni i stawów, a także gardła. Chora osoba może zmagać się z osłabieniem organizmu, uczuciem rozbicia, stanem podgorączkowym, katarem, kaszlem i zapaleniem spojówek. Bakteryjne zapalenie gardła, podobnie jak zapalenie wirusowe, ustępuje samoistnie w ciągu 7-10 dni. Żeby jednak skrócić czas choroby i ograniczyć wystąpienie powikłań, oprócz leczenia objawowego, stosuje się również antybiotykoterapię (zapalenia gardła o etiologii bakteryjnej są znacznie trudniejsze do wyleczenia niż infekcje Vay Tiền Nhanh Ggads. Najczęściej występujące choroby wirusowe skóry Wśród najczęściej występujących chorób wirusowych dotykających zarówno kobiety, jak i mężczyzn (w każdym wieku) można wymienić takie dolegliwości jak: opryszczka, brodawki wirusowe skórne i płciowe, ospa wietrzna, półpasiec, mięczak zakaźny. Drogą zakażenia jest najczęściej bezpośredni kontakt fizyczny z osobą chorą (pocałunek, stosunek płciowy, dotyk), ale może do niego dojść również za pośrednictwem przedmiotów, np. ręczników, naczyń, a w przypadku dzieci – zabawek, których wcześniej używał ktoś cierpiący na daną dolegliwość. Wirusy, po wniknięciu do organizmu, namnażają się w komórkach, wywołując różne reakcje – powstawanie guzów, sączących się pęcherzyków, krost, wykwitów itp. Opryszczka – 2 wirusy Opryszczka to choroba wywoływana przez 2 typy wirusa Herpes simplex virus: HSV 1 i HSV2. Pierwszy skutkuje pojawieniem się objawów w obrębie twarzy (głównie usta, najczęściej na ich granicy ze skórą, ale może również zostać przeniesiona na błony śluzowe nosa czy na oczy – wywołując zapalenie rogówki). Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z chorym – drogą kropelkową – lub poprzez kontakt z używanymi przez niego naczyniami, sztućcami czy nawet ręcznikiem do twarzy. Drugi wywołuje objawy w okolicach narządów płciowych – zarówno kobiet, jak i mężczyzn i przenosi się właśnie drogą płciową. Szacuje się, że wirusem HSV1 zarażonych jest aż 90% globalnej populacji! Po pierwszym zakażeniu, wirus wędruje do zwojów nerwowych w mózgu, gdzie przebywa, co jakiś czas „budząc się” i skutkując pojawieniem się na skórze swędzących, wypełnionych surowiczą treścią pęcherzyków, które następnie ropieją i pękają, by w finalnej fazie zaschnąć i pokryć strupem. Każda osoba, która została zarażona, jest nosicielem wirusa do końca życia. W przypadku HSV2 u mężczyzn pojawiają się pęcherzykowe wykwity skórne zlokalizowane na prąciu, rzadziej na mosznie lub wewnętrznej części ud. Natomiast u kobiet pęcherzyki umiejscawiają się na wargach sromowych, kroczu, w pochwie oraz szyjce macicy (nie muszą pojawić się na wszystkich naraz). Opryszczka najczęściej ma charakter samoograniczający się po kilku dniach – ale zdarza się, że zakażenie wirusem przybiera cięższą postać. Leczenie opryszczki Niestety do dziś nie wynaleziono remedium na wirusa Herpes simplex – na rynku obecne są medykamenty przeciwwirusowe, ale nie są one w stanie całkowicie usunąć go z naszego organizmu, a jedynie hamują jego namnażanie w komórkach. W przypadku zakażenia HSV1 i pojawienia się wykwitów na ustach można również stosować specjalne plasterki, które przyspieszają wysuszanie pęcherzy i ułatwiają ich gojenie. Dodatkowo osłonięcie/zaklejenie chorego miejsca minimalizuje możliwość przeniesienia wirusa np. w okolice błon śluzowych nosa czy do oka. Osoby zakażone HSV2 powinny zgłosić się do dermatologa – a jeśli zmiany dotyczą kobiety ciężarnej, konieczna jest konsultacja ginekologiczna. Brodawki wirusowe Jest to grupa schorzeń skóry wywołanych przez ludzkiego wirusa brodawczaka (HPV). Wirus wnika do skóry w następstwie bezpośredniego kontaktu. Do zakażenia dochodzi w miejscach najczęściej narażonych na urazy, czyli stopy, ręce, kolana. Zakażeniu sprzyja wspólne użytkowanie basenów, łazienek, sypialni. Wirus powoduje namnażanie się komórek skóry, co w rezultacie powoduje powstawanie brodawek. Zmiany mogą się lokalizować zarówno na skórze, jak i błonach śluzowych. Brodawki w okolicach płciowych zwane też kłykcinami kończystymi należą do chorób przenoszonych drogą płciową. Leczenie brodawek wirusowych Metody terapeutyczne obejmują leczenie zachowawcze i zabiegowe. Leczenie preparatami zewnętrznymi jest skuteczne przy zmianach o niewielkim nasileniu. . W przypadkach zmian bardziej nasilonych i niepoddających się leczeniu zachowawczemu skuteczne są metody zabiegowe, takie jak krioterapia ciekłym azotem lub podtlenkiem azotu, elektrochirurgiczne usunięcie brodawek, zastosowanie lasera CO2 lub chirurgiczne opracowanie zmian skórnych. Wybór metody jest zróżnicowany i dostosowywany indywidualnie przez lekarza dermatologa. Należy pamiętać, że wyżej wymienione sposoby leczenia są tylko metodami leczącymi objawy. Nie ma leku skutecznie eliminującego wirusa HPV ze skóry. Mięczak zakaźny Jest to powszechnie występujące zakażenie skóry wywołane przez wirusa mięczaka zakaźnego (MCV). Choroba najczęściej występuje u dzieci w wieku szkolnym i u młodych dorosłych aktywnych seksualnie. Zakażalność jest duża. Do zakażenia dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu fizycznego skóry ze zmianą chorobową. Choroba objawia się występowaniem guzków o gładkiej, kopulastej powierzchni, często z wgłębieniem w centrum, barwy skóry zdrowej lub białawej Wykwity najczęściej lokalizują się na skórze rąk, twarzy i narządów płciowych. Mogą zajmować też błony śluzowe. Jak leczymy? Choroba ma charakter samoograniczający, a zmiany ustępują samoistnie bez pozostawienia śladu. Może to trwać jednak wiele miesięcy. W leczeniu stosuje się chirurgiczne usuwanie guzków lub miejscowe preparaty, które powodują ustąpienie zmian. Po przebyciu choroby bardzo rzadko zmiany pojawiają się po raz drugi. Opis choroby i objawy : Wirusowe choroby skóry jest to grupa jednostek chorobowych skóry wywołana prze wirusy. Do najczęstszych chorób wirusowych zaliczamy opryszczkę zwykłą, brodawki wirusowe skórne i płciowe, półpasiec, ospę wietrzną czy mięczaka zakaźnego. ZOBACZ GALERIĘ ZDJEĆ jak wygląda Choroby wirusowe skóry u dzieci niemowlaków dorosłych mężczyzn i kobiet. Poniżej zdjęcia choroby, podstawowe, typowe i nietypowe objawy poniżej galeria obrazów enterowirus wysypka opis informacje. enterowirus wysypka enterowirus enterovirus skin rash Choroba ręka-stopa-usta enterovirus rash enterovirus skin rash pictures enterovirus symptoms enterovirus symptoms skin enterovirus skin rash photos Wirusowe choroby skóry, takie jak opryszczka pospolita, brodawki, czy mięczak zakaźny są bardzo rozpowszechnione wśród ludzi. Chociaż schorzenia te są łatwe do rozpoznania i raczej niegroźne, bywają uciążliwe i trudne do wyleczenia. Opryszczka Opryszczka pospolita to powszechnie występujące, często nawracające wykwity w okolicy ust lub narządów płciowych, stanowiące poważny problem estetyczny. Opryszczka jest chorobą wirusową. Wyróżnia się dwa podtypy wirusa opryszczki: HSV-1, który wywołuje zmiany chorobowe w obrębie błon śluzowych jamy ustnej, skóry twarzy i rogówki oraz HSV-2, odpowiedzialny za zakażenia w obrębie narządów płciowych. Jak dochodzi do zakażenia? Do pierwotnego zakażenia wirusem HSV-1 najczęściej dochodzi w dzieciństwie. Wirus przenosi się drogą kropelkową. Źródłem zakażenia jest osoba z czynną infekcją, ale także zdrowy nosiciel wirusa. Pierwotne zakażenie prowadzi do wystąpienia zmian pęcherzykowych, następnie wirus wnika do zakończeń nerwowych i tam przechodzi w stan utajenia. Do ponownego zachorowania dochodzi pod wpływem różnych czynników: nasłonecznienia, obniżenia odporności, stresu, urazu błony śluzowej. Natomiast do zakażenia podtypem HSV-2 u dorosłych dochodzi drogą płciową, lub u noworodka w czasie porodu. Wrodzone zakażenie wirusem opryszczki zdarza się rzadko, a jeżeli do niego dojdzie ma ono ciężki przebieg, powoduje bowiem uogólnioną wysypkę, żółtaczkę i uszkodzenie różnych narządów. Zmiany na skórze Zakażenie wirusem HSV-1 charakteryzuje się występowaniem drobnych, bolesnych i swędzących pęcherzyków na granicy skóry i błon śluzowych wokół ust, czasem zmiany mogą dotyczyć błony śluzowej nosa lub rogówki. Choroba nie leczona może trwać do 10 dni, czasami towarzyszy jej złe samopoczucie i podwyższona temperatura. W zakażeniu podtypem HSV-2 zmiany, zlokalizowane w okolicy narządów płciowych lub odbytu, mają postać bolesnych pęcherzy, utrzymujących się około 10 dni. Zakażenie wirusem opryszczki zwykłej może prowadzić do wystąpienia groźnych chorób ośrodkowego układu nerwowego, zapalenia mózgu i innych narządów wewnętrznych. Jeżeli w czasie porodu u matki występują zmiany opryszczkowe na narządach płciowych, może dojść do zakażenia dziecka i wystąpienia opryszczki noworodków, charakteryzującej się zapaleniem płuc, mózgu, wątroby i nerek. Jak leczy się opryszczkę? Gdy pojawią się pierwsze objawy choroby: swędzenie lub pieczenie wargi lub uczucie jej powiększania, należy zastosować miejscowo jeden z leków przeciwwirusowych (acyklowir, denotivir lub tromantadynę), dostępnych w postaci kremu lub żelu. Skuteczność takiej terapii uzależniona jest od wczesnego nałożenia leku na zmienione miejsca. Ból i stan zapalny łagodzą również preparaty ziołowe zawierające wyciągi z pięciornika lub z melisy. Leczenie można także uzupełniać doustnymi niesterydowymi lekami przeciwzapalnymi. Dodatkowym postępowaniem profilaktycznym jest przyjmowanie (w postaci naparów, kropli lub tabletek) preparatów ziołowych zwiększających odporność organizmu. Niestety, w większości przypadków, metody te nie przynoszą trwałego wyleczenia, a choroba często nawraca. U pacjentów z rozsianym zakażeniem skóry lub błon śluzowych, u osób z zaburzeniami odporności oraz u pacjentów z opryszczką narządów płciowych acyklowir stosuje się w postaci dożylnej lub doustnej. W powyższych przypadkach terapia musi być prowadzona pod kontrolą lekarza. Brodawki Brodawki, pojawiające się na dłoniach i stopach są przypadłością dokuczliwą - szpecą skórę i powodują dolegliwości bólowe. Mimo długotrwałego leczenia trudno się ich pozbyć. Brodawki pospolite, popularnie zwane kurzajkami, wywoływane są przez wirusy brodawek ludzkich (HPV) - są to wirusy z grupy ospy. Wyróżnia się kilka odmian tych wirusów - HPV-1 są odpowiedzialne za występowanie brodawek stóp, HPV-1, 2, 4, 7 – powodują pojawienie się brodawek zwykłych, a HPV-3, 10, 29 - brodawek płaskich. U kogo występują? Brodawki najczęściej występują u dzieci, nastolatków, osób ze skłonnością osobniczą oraz u wykazujących zmniejszoną odporność (np. przyjmujących leki immunosupresyjne). Wirus najczęściej wnika do skóry wskutek zadrapania. Do zakażenia dochodzić może na basenie, w saunie, w salach sportowych, a nawet przez podanie ręki. Brodawki charakteryzuje długi okres wylęgania, tj. czas od zakażenia do wystąpienia zmian na skórze, który może trwać kilka miesięcy. Brodawki zwykłe mogą po 6-12 miesiącach ulegać samoistnemu zanikowi, ale czasem leczenie trwa kilka lat. Jak wyglądają zmiany na skórze? Brodawki zwykłe występują na palcach rąk i na wałach paznokciowych, rzadziej na stopach, zwłaszcza w miejscach narażonych na ucisk. Są one grudkami, różnych rozmiarów, barwy szarej lub brunatnej, o zrogowaciałej powierzchni. Brodawki płaskie umiejscawiają się natomiast na twarzy, głównie w okolicy ust i na skroniach. Są one niewielkimi grudkami, sprawiającymi wrażenie nalepionych na skórę, o barwie zbliżonej do zdrowej skóry. Jak leczy się brodawki? Mimo, ze czasem zmiany ustępują samoistnie, to jednak należy je leczyć. Brodawki są bowiem, zwłaszcza przy mnogim występowaniu, szpecące, bolesne, mogą ulegać stanom zapalnym, rozprzestrzeniają się i są zakaźne dla innych osób. Wszystkie rodzaje brodawek są oporne na leczenie. Brodawki pospolite na rękach i nogach można leczyć na wiele sposobów. Jedną z metod jest smarowanie kurzajek sokiem dziko rosnącej rośliny - glistnika jaskółczego ziela. Farmakologicznie można je leczyć preparatami miejscowymi kwasu salicylowego i mlekowego, w postaci płynu lub lakieru. Kuracja taka trwa co najmniej 6-8 tygodni, środki te należy systematycznie nakładać na skórę, gdyż pominięcie smarowania może zaburzyć terapię. Brodawki można również niszczyć płynnym azotem o temperaturze -195°C, usuwać chirurgicznie lub laserem. Wieloletnie utrzymywanie się brodawek, mimo miejscowego leczenia, może wskazywać na zaburzenia odporności i czasem jest wskazaniem do leczenia immunologicznego. Polecane dla Ciebie acyklowir, krem, opryszczka zł aerozol, brodawki / kurzajki zł plaster, brodawki / kurzajki zł Mięczak zakaźny Liczne, drobne guzki, pojawiające się na skórze dziecka, czyli mięczak zakaźny, wymagają szybkiego leczenia, aby nie dopuścić do ich rozprzestrzenienia się. Mięczak zakaźny najczęściej występuje u dzieci. Większą podatność na nią mają dzieci z objawami atopii oraz osoby ze zmniejszoną odpornością. Co wywołuje chorobę? Mięczaka zakaźnego wywołuje wirus Poxvirus, wirus z grupy ospy. Zmiany pojawiają się na skórze mniej więcej po ok. 2-7 tygodniach od zakażenia wirusem. Miejscem, gdzie często dochodzi do zakażenia, są baseny i brodziki. Podstawowym wykwitem jest mały, twardy, półkolisty, woskowo-biały guzek o wymiarach 2-6 mm, z charakterystycznym centralnym wgłębieniem. Zmiany te są na ogół bardzo liczne, choć czasami mogą występować też pojedyncze i wtedy są one znacznie większych rozmiarów. Najczęstszą lokalizacją choroby są ręce, twarz, powieki i okolice narządów płciowych, ale guzki mogą występować wszędzie, nawet na błonach śluzowych. Zazwyczaj nie towarzyszą im żadne objawy, takie jak ból czy swędzenie. Leczenie Ze względu na dużą możliwość zakażenia zmiany należy leczyć zaraz po zauważeniu, gdyż mogą się one rozprzestrzenić po całym ciele. Leczenie polega na łyżeczkowaniu, elektrokoagulacji lub wyciskaniu mechanicznym treści. Za każdym razem po zabiegu skórę należy posmarować jodyną. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Choroby jamy ustnej - co warto o nich wiedzieć? Choroby jamy ustnej występują dość powszechnie, ale ich niekorzystne następstwa są zazwyczaj bagatelizowane. Tymczasem zmiany te mają wpływ na zdrowie całego organizmu. Jak pielęgnować stopy? Pielęgnując ciało za pomocą kosmetyków, często zapominamy o stopach. A przecież ściśnięte skarpetkami lub rajstopami i uwięzione w niewygodnych butach, ciężko pracują przez cały dzień pokonując wiele kilometrów. Zespół jelita drażliwego (IBS) — przyczyny, objawy, dieta i leczenie Zespół jelita drażliwego to jedna z najczęstszych dolegliwości układu pokarmowego. Szacuje się, że jest on diagnozowany u około 20 proc. ludzi. Ten zespół zaburzeń funkcji jelit polega na występowaniu przez okres co najmniej 12 tygodni zmian rytmu wypróżnień z towarzyszącymi wzdęciami oraz uczuciem niepełnego wypróżnienia. Wstydliwy problem, czyli co warto wiedzieć o nietrzymaniu moczu Nietrzymanie moczu polega na jego niekontrolowanym wycieku z pęcherza moczowego. Może to być kilka kropel, stałe kapanie lub nawet strumień. Dolegliwość ta dotyczy ludzi w każdym wieku, ale jest najczęstsza u starszych kobiet. Ostry ból brzucha – kiedy może być groźny? Ból brzucha zazwyczaj budzi niepokój, zwłaszcza jeżeli jest ostry i silny. Należy pamiętać, że nie każdy nagły ból brzucha spowodowany jest schorzeniem wymagającym leczenia w szpitalu. Dlatego warto umieć odróżnić błahą dolegliwość (wywołaną np. wzmożonymi ruchami robaczkowymi jelit) od objawów sugerujących poważną chorobę. Zasady pracy przy komputerze Wprowadzenie kilku zmian w pozycji ciała w stosunku do monitora wyeliminuje wiele przyczyn fizycznego i umysłowego napięcia całodziennej pracy w biurze. Proste techniki zapewniające odpoczynek oczom mogą zapobiec kłopotom ze wzrokiem i dokuczliwym bólom głowy. Męski problem, czyli choroby gruczołu krokowego Schorzenia prostaty występują głównie u mężczyzn w wieku dojrzałym. Rozrost gruczołu krokowego, który doprowadza do zaburzeń w oddawaniu moczu dotyczy znacznej części populacji mężczyzn po 50 roku życia. Regularne badania profilaktyczne przeprowadzane u mężczyzn w tym wieku umożliwiają wczesne wykrycie stanów nowotworowych prostaty. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Wirusowe choroby skóry mogą przybierać formę dolegliwości: alergicznych, autoimmunologicznych, nowotworowych i innych. Należy jednak zwrócić uwagę szczególnie na dwie grupy schorzeń wywołanych przez wirusy opryszczki i przez wirusa brodawczaka ludzkiego. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Rodzaje wirusowych chorób skóry 1. Opryszczka pospolita. Jest dolegliwością określaną popularnie „zimnem” lub „febrą”. Wywołana jest przez zakażenie wirusem opryszczki pospolitej, które zwykle zdarza się między 1. a 5. rokiem życia. Objawy opryszczki pospolitej Aż 99% pacjentów przechodzi opryszczkę pospolitą bez żadnych większych objawów. U 1% mogą wystąpić objawy opryszczkowego zapalenia jamy ustnej (gorączka, pęcherzyki, nadżerki, ślinotok), czasem zapalenie rogówki, a niekiedy opryszczkowe zapalenie mózgu i opon. Zarówno pacjenci, którzy przebyli pierwsze zakażenie objawowo, jak i ci, którzy przeszli je bezobjawowo pozostają do końca życia nosicielami wirusa w zwojach nerwowych. U części chorych zakażenie co jakiś czas się ujawnia (zwykle w tym samym miejscu i pod wpływem tych samych czynników prowokujących, jak: przeziębienie, przegrzanie lub miesiączka). Typowe umiejscowienie opryszczki to: warga, skrzydełko nosa, okolice narządów płciowych. Zanim pojawią się pierwsze objawy chorobowe, pacjent odczuwa pieczenie i mrowienie, a po jakimś czasie pojawia się rumień i kilka lub kilkanaście pęcherzyków z surowiczym płynem. Po kilku dniach pęcherzyki zasychają w strupek i zmiana goi się. Osoby z aktywną opryszczką powinny unikać dzieci z atopowym zapaleniem skóry, gdyż istnieje możliwość masywnego przeniesienia zakażenia i niebezpiecznego zapalenia mózgu. Wystąpienie aktywnej opryszczki na narządach płciowych kilka dni przed porodem jest wskazaniem do rozwiązania ciąży za pomocą cięcia cesarskiego. Dzięki temu noworodek jest chroniony przez zakażeniem. Leczenie Opryszczkę pospolitą o niewielkim nasileniu i rzadko nawracającą leczy się miejscowo przy pomocy preparatu przeciwwirusowego. Z kolei ciężkie i częste nawroty wymagają leczenia ogólnego, jednakże nawet długotrwałe leczenie nie jest w stanie całkowicie usunąć wirusa z organizmu. 2. Półpasiec Wirus prowadzący do półpaśca przy pierwszym kontakcie wywołuje chorobę zakaźną znaną jako ospa wietrzna, następnie wirus pozostaje w kilku latach, zwykle przy zaburzeniach odporności, wirus uaktywnia się, będąc przyczyną półpaśca. Szerzy się wówczas do skóry wzdłuż nerwów czuciowych, przez co zmiany skórne przyjmują charakterystyczne ułożenie po jednej stronie ciała, w strefie unerwionej przez jeden, czy dwa nerwy. Objawy Pierwszym sygnałem sugerującym półpaśca jest przeczulica skóry i uczucie mrowienia. Następnie pojawia się: rumień, pęcherzyki surowicze, nadżerki i strupy, zmiany krwotoczne lub martwicze (przy cięższym przebiegu mogą wystąpić), nerwobóle. Najbardziej niebezpieczna jest lokalizacja półpaśca na czole i powiekach, ponieważ mogą rozwijać się zmiany na rogówce oka, które w konsekwencji mogą prowadzić do całkowitej ślepoty. Dlatego ważne jest wykonywanie kontrolnych badań u okulisty, ponieważ zmiany na rogówce lubią występować znacznie później niż zmiany skórne. Półpasiec powinien być leczony pod kontrolą lekarza. Pacjentom podaje się najczęściej preparaty ogólne i miejscowe. 3. Brodawki skórne Wirusy ludzkiego brodawczaka występują w ponad stu różnych rodzajach. Wiele z nich ma udowodnione działanie rakotwórcze (zwłaszcza w obrębie błon śluzowych dróg rodnych), inne są o to podejrzewane, jeszcze inne wywołują łagodne rozrosty skórne typu brodawek. a) brodawki pospolite: pojedyncze lub mnogie grudki i guzki, o nierównej zrogowaciałej powierzchni i niezapalnej podstawie. Najczęstszą ich lokalizacją są: dłonie, palce, stopy, wały paznokciowe oraz okolice pod paznokciami. b) brodawki bolesne podeszew: specjalna odmiana dużych, bolesnych brodawek podeszew, którymi zakażamy się najczęściej na basenie. Charakterystyczne jest spontaniczne ustępowanie (co poprzedzone jest wystąpieniem czarnego zabarwienia) i pozostawianie odporności. c) brodawki płaskie (młodzieńcze): występują zwykle bardzo licznie, przypominają drobne grudki o płaskiej powierzchni, są barwy żółtobrunatnej i umiejscowione najczęściej na twarzy lub dłoniach. Sprawdź, czym jest tzw. trójkąt śmierci 4. Kłykciny kończyste: uszypułowane, kalafiorowate guzki, a czasem guzy umiejscowione na narządach płciowych i w okolicy odbytu. Zakażenie może się przenosić drogą płciową. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. wirusowe choroby skóry choroby wirusowe zmiany skórne zmiany na skórze choroby skórne infekcje wirusowe Biegunki pochodzenia wirusowego - przyczyny, objawy i leczenie Za najczęstsze podłoże ostrych biegunek, zwłaszcza w krajach o wysokim standardzie życia i dużej higienie, uważa się zakażenia wirusowe, a wśród nich –... Kazimierz Janicki Rewelacyjne dane dotyczące szczepionki przeciwko wirusowi, który zabija 300 tys. kobiet rocznie Szczepionka przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV) może zmniejszyć liczbę przypadków raka szyjki macicy nawet o 90 proc. Wyniki najnowszych badań... Adrian Dąbek Dlaczego lekarze przepisują cynk w przebiegu chorób wirusowych? Na świecie istnieje cały wachlarz chorób wirusowych atakujących organizm ludzki - poczynając od chorób skórnych, przez choroby narządów wewnętrznych, a kończąc na... Kontakt z wirusem HCV mogło mieć 90 proc. Polaków. Pierwsze objawy nawet po 30 latach Kontakt z wirusem HCV mogło mieć ponad 90 proc. z nas. Choroba może dać o sobie znać nawet po 30 latach, wtedy jednak wątroba, którą atakuje wirus, jest już w... Monika Mikołajska Plan: do 2030 r. całkowicie wyeliminować WZW typu C. W Polsce 120 tys. osób nie ma pojęcia, że choruje Do zakażenia wirusem HCV może dojść w bardzo wielu miejscach: u stomatologa, kosmetyczki, podczas wykonywania tatuażu, wirus przenosi się przez kontakt z zakażoną... Karolina Świdrak Wirusowe zapalenie wątroby można wyleczyć. Co musimy wiedzieć o chorobie? Wirusowym zapaleniem wątroby typu C zakażonych jest w Polsce ok, 150 tys. osób. Jednocześnie, według szacunków, nawet 120 tys. chorych to tzw. „zaginieni”, czyli... Genetyczne szczepionki na COVID-19. Czy istnieje możliwość włączenia wirusowego RNA do ludzkiego genomu? [WYJAŚNIAMY] Im bliżej planowanego terminu szczepień przeciwko COVID-19, tym więcej pytań o bezpieczeństwo nowoczesnych szczepionek. Wiele obaw wywołuje już sama nazwa –... Monika Zieleniewska Wirusowe zapalenie wątroby - objawy, profilaktyka, czynniki ryzyka. WZW a nowotwory Wirusowe zapalenie wątroby to choroba narządu wywołana przez wirusy hepatotropowe i niehepatotropowe. WZW jest martwicą wątroby, która najczęściej jest... HBs antygen a wirusowe zapalenie wątroby typu B. Jak przebiega badanie antygenu HBs? Wirusowe zapalenie wątroby może być powodem rozwoju marskości wątroby oraz nowotworów złośliwych. Jeden z najpopularniejszych w Polsce wirusów wywołujących tę... 86 proc. Polaków zakażonych wirusowym zapaleniem wątroby o tym nie wie W Polsce wirusem zapalenia wątroby typu B i C zakażonych jest 650 tys. osób, z czego 86 proc. nie jest tego świadomych – wynika z danych udostępnionych w czwartek... Dorota Stelmaszczyk Skóra człowieka to miejsce bytowania wielu przeróżnych drobnoustrojów, a także bakterii. Przeważnie są to gronkowce i bakterie gram-ujemne. W przypadku osłabionej odporności lub urazach bakterie mogą wniknąć w głąb skóry i się namnażać. Naukowcy wyróżniają dwa rodzaje chorób infekcyjnych skóry: bakteryjne i wirusowe. Bakteryjne choroby skóry Do bakterii wywołujących schorzenia skóry zaliczamy paciorkowce, gronkowce i inne bakterie gram-ujemne. Powierzchnia ludzkiej skóry nie jest sterylna, a obecne są na niej bakterie. Komórki nabłonka, które ściśle do siebie przylegają, kwaśne pH, suche środowisko i substancje przeciwbakteryjne zapobiegają namnażaniu się bakterii. Stosunkowo rzadko dochodzi zatem do chorób bakteryjnych skóry. Paciorkowiec jest bakterią gram-dodatnią, która może mieć charakter beztlenowy i tlenowy – wywołuje on większość chorób skóry. Róża jako bakteryjna choroba skóry Choroba występuje zazwyczaj u niemowląt i dzieci poniżej 9. roku życia lub u dorosłych po 60. roku życia. Choroba dotyczy tkanki podskórnej oraz skóry właściwej i spowodowana jest przez zakażenia paciorkowcami ß-hemolizującymi grupy A. Odnotowano przypadki róży wywołanej przez zakażenie gronkowcem złocistym Staphylococcus aureus. Bakteria wnika do organizmu na skutek urazu mechanicznego. Przyczyną róży może być także upośledzenie krążenia żylnego, ukąszenie, skaleczenie lub obrzęk limfatyczny. Ryzyko wystąpienia choroby zwiększają: zakażenie gronkowcem, zakażenie paciorkowcem z grupy A, skaleczenia, zranienia, otarcia, przebyte przeszczepy narządów, AIDS, wrodzone upośledzenie odporności, przyjmowanie preparatów immunosupresyjnych lub glikokortykosteroidów. U pacjentów posiadających infekcje grzybicze stóp bakterie łatwiej przenikają do organizmu i może to być przyczyną róży. Objawy choroby pojawiają się nagle i obejmują wysoką temperaturę ciała dochodzącą do 41 stopni Celsjusza. Zawsze obecne są zmiany skórne w postaci mocnych obrzęków i silnych zaczerwienień. Zmiany skórne występują najczęściej na podudziach i twarzy, a czasem także na stopach, pośladkach i dłoniach. Powierzchnia zmian jest wyraźnie oddzielona od zdrowej skóry i posiada nieregularny kształt. Podczas choroby pacjent jest bardzo osłabiony, a jego skóra jest napięta i lśniąca. Na skórze mogą pojawić się pęcherze, w których gromadzi się płyn wysiękowy. Pozostałe objawy towarzyszące róży to: podwyższone CRP i OB, obrzęk kończyn górnych, ból kończyn oraz ich owrzodzenie. Po zmianach skórnych nie pozostają żadne blizny, co jest pocieszającą informacją dla pacjentów. Chorobę tę charakteryzuje nawrotowość, a zmiany pojawiają się wówczas w tym samych miejscach co wcześniej. Diagnozowanie i leczenie róży Doświadczony lekarz z łatwością zdiagnozuje chorobę dokonując oględzin skóry. Podstawa diagnozy to wywiad z pacjentem i badanie. Pacjent powinien opisać swoje dolegliwości bardzo dokładnie i opowiedzieć o wcześniej przebytych chorobach. Konieczne będzie wykonanie badań krwi i sprawdzenie morfologii i OB. Leczenie róży to przede wszystkim podanie antybiotyków, które pacjent musi przyjmować od 7 do 10 dni. Lekarze zalecają stosowanie półsyntetycznych penicylin lub jednej z generacji cefalosporyn. U pacjentów z dużymi zmianami skórnymi (rany i pęcherze) konieczne będzie wykonanie kompresów i smarowanie skóry maścią ichtiolową. Pacjent podczas leczenia powinien dużo odpoczywać i zażywać środki obniżające wysoką temperaturę. Każdy podawany lek należy skonsultować z lekarzem. Leczenie niektórych przypadków choroby może trwać nawet 3 miesiące. Róży można zapobiegać poprzez regularne badania poziomu glukozy i cholesterolu we krwi. Lekarze wspominają, że należy rzucić palenie, które osłabia organizm. Zapobieganie chorobie to przede wszystkim szybka reakcja i podjęcie leczenia w przypadku grzybic lub owrzodzeń. Zapalenie okołomieszkowe Stan zapalny obecny w okolicach ujścia mieszka włosowego nazywany jest zapaleniem mieszka włosowego. Zmiany związane z chorobą obejmują na początku tylko ujście mieszka, a w późniejszej fazie mogą zająć całość mieszka. Chorobę mogą wywołać infekcje bakteryjne spowodowane przez gronkowca złocistego lub dermatofity (odpowiadają one za rozwój grzybicy). Zakażeniu bakteryjnemu sprzyja duża wilgotność oraz mikrouszkodzenia skóry. Zmiany skórne obejmuje obecność pęcherzy ropnych otoczonych czerwonym rąbkiem zapalnym. Tworzą one skupiska lub są rozsiane po całej skórze. U pacjentów posiadających osłabioną odporność pojawi się także wysoka temperatura i osłabienie. Objawy znajdują się zazwyczaj na nogach, twarzy, skórze głowy i górnej części tułowia. Choroba rozpowszechnia się podczas golenia włosów, ponieważ bakterie przenoszone są w inne miejsce. Lekarz pierwszego kontaktu wykonując podstawowe badanie fizykalne będzie w stanie rozpoznać chorobę. Dermatolog konieczny będzie w przypadku bardzo rozległych zmian. Czasami zlecone są także badania krwi: CRP, OB i morfologia. W terapii choroby stosuje się antybiotyki (bacytrocyna, detreomycyna, erytromycyna, neomycyna, mupirocyna, neomycyna, tetracyklina). Lekarze zalecają także stosowanie maści. Zmian chorobowych nie należy ignorować, ponieważ wówczas się nasilą i doprowadzić mogą do czyraków. Leczenie choroby jest dość trudno i może trwać długo. Profilaktyka choroby to unikanie ciasnej odzieży, dezynfekcja maszynek do golenia i stosowanie kosmetyków z naturalnym składem. Impetigo, czyli liszajec zakaźny Chorobę charakteryzuje żółto-miodowy strup na skórze, który może trwać kilkanaście dni. Impetigo wywoływany jest przez bakterię gronkowca złocistego lub paciorkowca z grupy B. Bakterie te atakują szczególnie powierzchnię szyi, twarzy, okolic nosa i ust i okolice płytki paznokciowej u rąk. Na skórze pojawiają się zmiany przypominające pęcherze wypełnione ropą. Naukowcy wyróżnili kilka rodzajów liszaja zakaźnego: pęcherzykowy: zmiany skórne to przede wszystkim szybko tworzące się różnej wielkości pęcherze. Ten rodzaj choroby nie powoduje powiększenia węzłów chłonnych. niesztowica: objawia się owrzodzeniem skóry, któremu towarzyszą powiększone węzły chłonne. zapalenie mieszków włosowych: obejmuje ono duży obszar skóry. Choroba występuje zazwyczaj u osób, które funkcjonują w grupach. Najczęściej występują u sportowców lub dzieci z przedszkoli i żłobków. Impetigo leczy się miejscowo poprzez zastosowanie odpowiednich maści z antybiotykiem. W przypadku dużych zmian skórnych podaje się antybiotyki doustnie. Wirusowe choroby skóry Choroby wirusowe przyjmują zazwyczaj formę dolegliwości alergicznych, nowotworowych i autoimmunologicznych. Wśród chorób wirusowych wyróżnia się między innymi: opryszczkę, półpasiec i mięczak zakaźny. Opryszczka jako choroba wirusowa skóry Opryszczka przyjmuje postać małych pęcherzyków na powierzchni skóry. Choroba wywołana jest przez wirus HSV1 i HSV2 z grupy Herpes simplex virus. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj w dzieciństwie lub podczas kontaktów seksualnych. Ludzie są jedynym źródłem zakażenia wirusem opryszczki, a każda osoba, u której objawy wystąpiły jest jej nosicielem. Według badań nawet 90% społeczeństwa jest nosicielem wirusa opryszczki. Pierwsze objawy i epizody choroby występują zazwyczaj w okolicach warg lub nosa. Wirus opryszczki wrażliwy jest na wahania cyklu menstruacyjnego, dlatego też w często ujawnia się podczas miesiączki. Najbardziej popularna postać choroby to pęcherzyk na wardze wypełniony treścią surowiczą. Przed wystąpieniem pęcherzyka często pojawia się mrowienie, swędzenie lub pieczenie. Często występuje także opryszczka narządów płciowych, które charakteryzuje ciężki przebieg. Objawy to ból głowy, wysoka temperatura ciała, ból mięśni oraz pęcherzyki na skórze. Opryszczka jest zaraźliwa najbardziej, wtedy gdy jest w fazie czynnej. Czynniki nasilające lub wywołujące opryszczkę to: miesiączka, stres, wyziębienie organizmu, przemęczanie, niedożywienie, usunięcie zęba, silna ekspozycja na promienie słoneczne. Epizod choroby trwa od czterech do dziesięciu dni. Należy uważać, aby nie przenieść wirusa do oka, ponieważ grozi to zapaleniem rogówki, a nawet utratą wzroku. Wirus może wywołać zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub trudne do wyleczenia zapalenie mózgu. Rozpoznanie i leczenie opryszczki Diagnoza stawiana jest o obraz kliniczny pacjenta. Czasem wykonuje się także inne dodatkowe badania: wykrywanie wirusa DNA HSV przy użyciu metody PCR lub badanie serologiczne. Warto rozważyć nie tylko doraźne leczenie opryszczki skupione na szybkim wysuszeniu i zlikwidowaniu strupków. Po zastosowaniu kilkumiesięcznej kuracji lekiem antywirusowym może się zmniejszyć częstotliwość epizodów. Liczy się czas, w jakim zareagujemy na pierwsze objawy. Im szybciej zareagujemy tym objawy będą łagodniejsze i szybciej znikną. Pomocne będzie wzmocnienie układu odpornościowego, który zabezpieczy organizm przed opryszczką. Naukowcy pracują nas szczepionką przeciw wirusowi opryszczki. Półpasiec: przyczyny i objawy Choroba pojawia się tylko u osób, które chorowały wcześniej na ospę wietrzną. Wywołuje go wirus VZV, który w pierwszym kontakcie wywołuje ospę wietrzną. Po przebyciu choroby nie znika z organizmu człowieka, a pozostaje w uśpieniu w komórkach nerwowych. Spadek odporności powoduje reaktywację wirusa i rozwój półpaśca. Choroba występuje zazwyczaj u osób dorosłych lub starszych. Po zauważeniu objawów należy niezwłocznie udać się do lekarza. Pierwszy etap choroby to ból o różnorodnym charakterze, świąd skóry, drętwienie i złe samopoczucie. Po kilku dniach do objawów dołącza swędząca wysypka, która może przybrać postać grudek, plamek lub pęcherzyków wypełnionych surowiczą treścią. Najczęstsze miejsce zmian skórnych to tułów, rzadko kiedy choroba objawia się na kończynach. Na wystąpienie choroby szczególnie narażone są pewne grupy ludzi: osoby posiadające długotrwały stres, pacjenci po 50. roku życia, o obniżonym układzie odpornościowym, pacjenci z nowotworami. Półpasiec: diagnostyka i leczenie Specjalista będzie w stanie zdiagnozować chorobę na podstawie oględzin zmian skórnych i wywiadu z pacjentem. W przypadku wątpliwości pobierany jest wycinek pęcherza lub płynu surowiczego. Leczenie półpaśca to kuracja przeciwbólowa za pomocą tabletek lub zastrzyków. Aby wyleczyć chorobę, podaje się kortykosteroidy, które zmniejszają opuchliznę. Nie zaleca się jednak ich częstego stosowania, ponieważ powodują rozprzestrzenianie się wysypki. Zimne kompresy i kąpiele złagodzą ból. W profilaktyce półpaśca stosuje się szczepionkę, która pozwoli zmniejszyć ryzyko zachorowania nawet o 50%. Choroba nie wymaga zazwyczaj hospitalizacji, czasem jednak należy skorzystać z pobytu w szpitalu. Leczenie należy rozpocząć dość szybko, ponieważ zaawansowana choroba może uszkodzić wzrok i spowodować inne powikłania. Moluscum contagiosum, czyli mięczak zakaźny Mięczak występuje zazwyczaj u dzieci do 5. roku życia lub dorosłych między 15 a 29 rokiem życia. U osób dorosłych przenoszony jest zazwyczaj podczas kontaktów seksualnych. Inne drogi zakażenia to kontakt z zakażonymi przedmiotami np. ręcznikiem lub zabawkami. Chorobę wywołuje Poxviridae, czyli wirus należący do grupy ospy i wyróżnia się 2 typy wirusa: MCV-1 oraz MCV-2. Większość przypadków choroby wywołana jest przez pierwszy typ wirusa. Pierwsze objawy choroby pojawiają się po dwóch tygodniach od zakażenia. Na skórze pojawiają się twarde, półprzezroczyste grudki lub guzki. Przybierają one żółty, cielisty, szarawy lub perłowy kolor. Zmiany skórne mogą być bardziej rozległe u osób ze słabą odpornością. Rozpoznanie choroby jest dość łatwe ze względu na charakterystyczny wygląd guzków. Wnętrze guzków wypełnione jest serowatą treścią, która czasem wydostaje się na zewnątrz. Doświadczony specjalista po oględzinach skóry może od razu postawić diagnozę. Czasem konieczne okaże się wykonanie dodatkowych badań w postaci biopsji guzka. Zmiany skórne po dłuższym czasie ustąpią samoistnie, jednak może to trwać nawet kilka miesięcy. Ze względu na możliwość zakażenia innych osób zaleca się jednak usuwać guzki. Stosuje się w tym celu krioterapię, czyli wymrażanie zmian skórnych. Zmiany skórne okolic intymnych usuwa się poprzez wycięcie lub wyłyżeczkowanie i przeprowadzony zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. U pacjentów z dużymi zmianami skórnymi pomocna okaże się farmakoterapia w postaci środka drażniącego. Powoduje on reakcję zapalną i prowadzi do wygojenia zmian. W niektórych przypadkach konieczne będzie podane antybiotyku, który pomoże zapanować nad drapaniem zmian. Skórę wokół zmian skórnych smaruje się maścią sterydową, aby zmniejszyć świąd. Samych zmian skórnych nie należy smarować tego typu maścią. Obserwacji i leczeniu powinni być poddani wszyscy, którzy mieli kontakt z chorym. Choroba może wylęgać się kilka miesięcy, dlatego też zaleca się zachować czujność przez dłuższy czas.

wirusowe zapalenie skóry zdjęcia